Buitenwijkers
Eindhoven was als korps niet alleen verdeeld in twee districten maar en waren ook zgn. buitenwijkers en rayonagenten.
Buitenwijkers waren degenen die in de buitengebieden van Eindhoven hun werk deden.
Als voorbeeld: Ten noorden van de Vlokhovenseweg waren alleen velden en akkers.
In dergelijke gebieden hadden de buitenwijkers hun domein.
Het was een uitstervend ras want als er een overleed of met pensioen ging, werd zijn functie niet meer opgevuld.


Koos Brands (links) Willem de Groot (boven links) en Klaas Gloudemans (boven rechts) waren enkele van die buitenwijkers.
Koos werkte in het noorden van Eindhoven en woonde op de Vlokhovenseweg.
Het contact tussen de overige korpsonderdelen en de rayonagenten en buitenwijkers was niet optimaal.
Er bestond nagenoeg geen communicatie zodat die mensen nauwelijks of niet op de hoogte waren van bijvoorbeeld welke misdrijven er in hun gebied waren gepleegd, wie er was aangehouden, of van wie het rijbewijs was ingevorderd etc.
Om dat te verbeteren werd er begin zeventiger jaren bepaald dat alle belangrijke incidenten, waaronder dus ook de hiervoor genoemde, voortaan in het kort dagelijks rapport zouden worden vermeld.
Ook zou het bureau herkenning voortaan telefonisch alle belangrijke gebeurtenissen doorgeven aan de betreffende rayonagent en het bureau zou ook wekelijks aanwezig zijn bij de besprekingen van die groep.
Koos Brands (r) met achter hem Sjaak Wouters tijdens (vermoedelijk) een controle bij een horecagelegenheid. Was na zijn functie als buitenwijker.
Rayonagenten
De rayonagenten woonden in de wijk waarvoor ze verantwoordelijk waren en waarin ze werkten. Ze werden geacht van alles op de hoogte te zijn. Ze kenden de buurt en de buurt kende hen. Het waren veelal de buurtruzies, problemen met kinderen, overlast, baldadigheid die door hen werden opgepakt.
Rayonagenten waren de voorlopers van de latere wijkagenten.
Omdat de rayonagenten in dezelfde wijk woonden waarin ze ook dagelijks werkten kunt u zich voorstellen dat ze dus nagenoeg geen privacy hadden.
Het was doodnormaal dat er op je vrije dag iemand uit de buurt om hulp kwam vragen. Je kon niet zeggen dat je vrij was en dat ze het maar moesten uitzoeken.
Tjieu Mooren (l) en Piet Nagelkerke.
Links: Beiden bezochten regelmatig een gehandicapt jongetje dat op zeer jonge leeftijd overleed.
Piet Nagelkerke loopt hier voor een Schotse Band. (Edelweisstraat)
Piet Nagelkerke aan het werk.
Dat waren nog eens tijden. Gewoon met de fiets voor de optocht uit. Geen dranghekken om het publiek op afstand te houden.
Dat bleef toen nog uit zichzelf op afstand.
Piet dwong alleen al door zijn gestalte respect af. Hij had bovendien de bokssport beoefend wat hem natuurlijk, als het nodig was, te pas kwam.
Hij woonde als wijkagent in zijn eigen wijk (De Kruidenbuurt)
Op een bepaald moment werd er van een woning een aantal keren een ruit ingegooid doordat iemand een steen over de schutting gooide.
Piet ging daar posten en zag inderdaad een arm over de schutting komen die een steen gooide.
Piet erachter aan maar in plaats van dat de dader van hem wegliep rende hij Piet tegemoet die in volle snelheid tegen hem aan botste.
Hij nam hem mee naar huis om hem daar vast te houden totdat hij hem kon overdragen aan een surveillanceauto.
In zijn woning ontstond een hevige worsteling die (dankzij het boksverleden van Piet) in het nadeel van de dader werd beslecht.
Hierboven en onder: Kortlever (l) en Piet Nagelkerke.
Frans van Dorp (l) en Piet Nagelkerke. De nieuwe uniformen zijn inmiddels een feit.
Op een bepaald moment vond de leiding dat Piet van functie moest veranderen en koos voor hem een taak binnen het bureau aan de Grote Berg.
Dat was voor Piet een groot probleem. Hij was immers zijn volledige loopbaan "op straat" geweest en kon dan ook niet meer wennen aan zijn nieuwe functie.
Volgens zijn familie heeft hem dat zoveel stress opgeleverd dat hij aan een hartaanval is overleden.
Piet van der Kruijs aan het werk in zijn wijk in Gestel