Pagina 11 van 15
Wervingsfunctionaris
Hieronder twee reclame-advertenties uit de oude tijd om politieambtenaren te werven.
De traditionele voorpagina van het korpsblad was in de uitgave van mei-juni 1959 vervangen door een foto van "Eindhoven-stad der toekomst" met als doel het werven van politiemensen.
Een begeleidende advertentie was geplaatst op de daarop volgende pagina.
Een begeleidende advertentie was geplaatst op de daarop volgende pagina.
Het aanbod bleef echter achter bij de wens.In de zestiger jaren werd het tekort nijpender. Het hoofd van de afdeling personeelszaken, de heer Schoonebeek (l), schreef daarom in het korpsblad van september 1965 een artikel om die noodzaak te onderstrepen.
De resultaten van de werving bleven uiterst gering.
Tot 1982 zouden in totaal 119 korpsleden met pensioen gaan. Ook moest er rekening mee gehouden worden dat, op grond van de gemiddelde cijfers van de voorbije 15 jaren, in totaal nog 128 personeelsleden waren vertrokken om andere redenen door bijvoorbeeld overlijden, het aanvaarden van een andere betrekking etc.
Ook moest er rekening mee worden gehouden dat het korps tegen die tijd met 30 man zou zijn uitgebreid.
Dat zou betekenen dat er 277 vakatures zouden zijn wat neer kwam op 17 per jaar.
Daarom werden, naast andere wervingsactiviteiten, middelbare scholen bezocht om daar voor de klassen informatie te geven over het werken bij de politie in Eindhoven.
In 1965 werden in totaal 17 scholen bezocht waarmee ongeveer 600 leerlingen werden bereikt.
Van die 600 meldden er zich 59 voor een excursie op het hoofdbureau aan de Grote Berg in Eindhoven. Van die 59 gingen er uiteindelijk in oktober 1965 maar 6 naar de opleiding.(onder)
Schoonebeek schreef verder: "Het vorenstaande geeft niet zonder grond een groot pessimisme voor de personeelsbezetting in ons korps in de naaste toekomst. In een periode van 15 jaren kan veel gebeuren, maar als de arbeidsmarkt in dezelfde mate overspannen blijft als thans het geval is, dan ziet het er voor de korpsbezetting niet rooskleurig uit, tenzij er weer een "boot" wordt gevonden die opnieuw meer geld voor de politieman brengt !"
L'histoire se repaite (2020)
De zes cursisten die dat jaar op 1 oktober naar de opleiding gingen waren:
Vanwege de te verwachten vacatures besloot de korpsleiding in 1970 Nico Waterschoot (r) vrij te maken om jong personeel te gaan werven. Het was de eerste keer dat iemand uit de 
executieve dienst enkele maanden voor dat doel werd vrijgemaakt van zijn eigenlijke taak van surveillant.Hij bezocht ook scholen ed. om kandidaten te werven.
executieve dienst enkele maanden voor dat doel werd vrijgemaakt van zijn eigenlijke taak van surveillant.Hij bezocht ook scholen ed. om kandidaten te werven.Beneden de 21 was een MAVO-diploma de minimale eis en tussen 21 en 28 was een zodanig verstandelijk niveau dat met de politieopleiding kon volgen, het vereiste.
De lichaamslengte moest minimaal 1,75 m. bedragen.
De lichaamslengte moest minimaal 1,75 m. bedragen.
Door de wervingsambtenaar werden naast het bezoeken van scholen, tentoonstellingen ingericht, excursies verzorgd, gastlessen gegeven etc. dit in samenwerking met de wervingsambtenaren van Rijkspolitie en andere GP-korpsen uit de regio.850 leerlingen gaven zich toen op voor een excursie op het hoofdbureau aan de Grote Berg.
Vanaf november 1970 solliciteerden er 88 jongeren waarvan 5 vrouwen. Die laatsten werden naar andere korpsen verwezen omdat Eindhoven nog geen vrouwen aannam.
Er werden tot dan 44 sollicitanten afgewezen.
Er werden tot dan 44 sollicitanten afgewezen.
In totaal werden in die periode 3500 jongeren bereikt. Het bleek onder de jeugd heel goed aan te slaan en er werd (oa. in schoolkranten) heel positief over geschreven.
Op een muurkrant op een van de scholen stond de taak van de politie als volgt omschreven
Hun plicht gebiedt om dag en nacht te waken,
te helpen in nood, en nimmer te verzaken.
Boven: Jongeren worden voorgelicht over de Harley Davidson KH-900 die tot 1971 bij de verkeerspolitie Eindhoven in gebruik was. 
Boven: Nico Waterschoot in functie als wervingsambtenaar.
De werving werd later steeds grootser aangepakt. Landelijk kwam er een grote bus (signalement van de politie) die van plaats naar plaats trok om jongeren warm te maken voor het politievak. Plaatselijke politiemensen bemanden dan de bus om hen te woord te staan. In Eindhoven was dat oa. Piet Hijnen.
Jan Kersten †
Jan Kersten schreef regelmatig (maatschappij) kritische stukjes in het korpsblad.
Altijd doorspekt met humor. Zo schreef hij ook het onderstaande artikeltje over de wervingsbus.
IN DE „BUS" GENOMEN
Ja, waarachtig. Op vrijdag 8 en zaterdag 9 september 1972 stond de hoop van de Nederlandse politie op ons eigen vertrouwde Stationsplein.
Als je er als politieman binnenstapt, weet je wat je te wachten staat. Anders wordt het natuurlijk, als je dit enorme gevaarte als leek betreedt.
Ondergetekende probeerde zich even in de schoenen van zo’n leek te stellen en beklom schoorvoetend het ijzeren trapje dat naar het innerlijk van deze wervings -en voorlichtingstempel voerde.
Als je het moede hoofd weer opricht, omdat die ijzeren treden ook weinig aantrekkelijks te bieden hebben, kijk je in het breed grijnzende gezicht van een duidelijk voor deze taak opgeleide politieman, die je met een breed handgebaar verder noodt.
Nu ben je als leek niet zo onder de indruk van grijnzende politiemensen, dus kijk je maar snel een andere kant op. Je aandacht wordt dan onmiddellijk getrokken door een beschadigd bloot baby-bipsje, dat in onnatuurlijke proporties aan de wand van de bus is bevestigd. „Kindermishandeling", mompelt de agent naast je onverschillig.
Je knikt zwijgend en toont je diep onder de indruk over de kennis van zaken, die zo'n man toch maar heeft. “Als er verder nog vragen zijn, hoor ik het wel".
Met die woorden neemt hij zijn post boven aan het trapje weer in. Vol ontzag bekijk je hem dan ook eens van de achterkant.
Wat zijn het toch knoeperts van kerels. Maar ja, je bent niet de bus binnengestapt om flinke kerels te gaan staan bekijken, per slot van rekening ben je een gezonde jongen.
Langzaam loop je verder en staart vol bewondering naar de grote hoeveelheid foto's die alle facetten van het politiewerk proberen weer te geven.
Je ziet aanrijdingen, branden, de zee, relletjes. En de daarboven geplaatste kreten als: Preventie, Bestrijding van de misdaad en Hulp aan burgers, doen je duizelen.
Plotseling duikt er vanachter het als biechtstoel aandoend achterdeel van de bus nog een agent op. Onwillekeurig vraag jij je af of er misschien een nest zit.
Met onderzoekende ogen bekijkt hij je van top tot teen en vraagt dan of je werkelijk geïnteresseerd bent. "Natuurlijk". Wat moet je anders.
Je kunt moeilijk zeggen dat je alleen maar even rondkijkt. Je bent tenslotte niet bij V&D. Dan mag je met die echte agent die biechtstoel in. Wat een eer, wat een eer!
Voorzichtig neem je plaats op een wankel stoeltje en kijkt oom agent vragend aan. In een stortvloed van woorden begint hij je duidelijk te maken, dat het bij de politie nog niet zo slecht is.
Als je er als politieman binnenstapt, weet je wat je te wachten staat. Anders wordt het natuurlijk, als je dit enorme gevaarte als leek betreedt.
Ondergetekende probeerde zich even in de schoenen van zo’n leek te stellen en beklom schoorvoetend het ijzeren trapje dat naar het innerlijk van deze wervings -en voorlichtingstempel voerde.
Als je het moede hoofd weer opricht, omdat die ijzeren treden ook weinig aantrekkelijks te bieden hebben, kijk je in het breed grijnzende gezicht van een duidelijk voor deze taak opgeleide politieman, die je met een breed handgebaar verder noodt.
Nu ben je als leek niet zo onder de indruk van grijnzende politiemensen, dus kijk je maar snel een andere kant op. Je aandacht wordt dan onmiddellijk getrokken door een beschadigd bloot baby-bipsje, dat in onnatuurlijke proporties aan de wand van de bus is bevestigd. „Kindermishandeling", mompelt de agent naast je onverschillig.
Je knikt zwijgend en toont je diep onder de indruk over de kennis van zaken, die zo'n man toch maar heeft. “Als er verder nog vragen zijn, hoor ik het wel".Met die woorden neemt hij zijn post boven aan het trapje weer in. Vol ontzag bekijk je hem dan ook eens van de achterkant.
Wat zijn het toch knoeperts van kerels. Maar ja, je bent niet de bus binnengestapt om flinke kerels te gaan staan bekijken, per slot van rekening ben je een gezonde jongen.
Langzaam loop je verder en staart vol bewondering naar de grote hoeveelheid foto's die alle facetten van het politiewerk proberen weer te geven.
Je ziet aanrijdingen, branden, de zee, relletjes. En de daarboven geplaatste kreten als: Preventie, Bestrijding van de misdaad en Hulp aan burgers, doen je duizelen.
Plotseling duikt er vanachter het als biechtstoel aandoend achterdeel van de bus nog een agent op. Onwillekeurig vraag jij je af of er misschien een nest zit.
Met onderzoekende ogen bekijkt hij je van top tot teen en vraagt dan of je werkelijk geïnteresseerd bent. "Natuurlijk". Wat moet je anders.
Je kunt moeilijk zeggen dat je alleen maar even rondkijkt. Je bent tenslotte niet bij V&D. Dan mag je met die echte agent die biechtstoel in. Wat een eer, wat een eer!
Voorzichtig neem je plaats op een wankel stoeltje en kijkt oom agent vragend aan. In een stortvloed van woorden begint hij je duidelijk te maken, dat het bij de politie nog niet zo slecht is.
Tot slot van zijn betoog overlaadt hij je met allerlei brochures en formulieren. Er is er zelfs eentje in kleuren bij. Na hem een hand gegeven te hebben en enkele malen te hebben geknikt op vragen die je niet begrijpt, loop je de bus weer uit.
Nog eenmaal loop je langs al de foto's en dan valt het je pas op. Bekeuren hoeven ze blijkbaar niet veel.
En als je dan met een voldaan gezicht en vol goede verwachtingen het trapje afloopt, na even vriendelijk te hebben geknikt tegen de agent bij de deur, blijkt achter de ruitenwisser van je auto een klein geel briefje te zitten.
Dan begrijp je plotseling ook de betekenis van de woorden op de sticker, die je zojuist hebt gekregen: “Het is maar goed dat er politie is".
Nog eenmaal loop je langs al de foto's en dan valt het je pas op. Bekeuren hoeven ze blijkbaar niet veel.
En als je dan met een voldaan gezicht en vol goede verwachtingen het trapje afloopt, na even vriendelijk te hebben geknikt tegen de agent bij de deur, blijkt achter de ruitenwisser van je auto een klein geel briefje te zitten.
Dan begrijp je plotseling ook de betekenis van de woorden op de sticker, die je zojuist hebt gekregen: “Het is maar goed dat er politie is".
Jake