Judith Beelen wordt op 4 november 1985 doodgeschoten door Frans van D.
was op de voormalige site "Southternomelet.nl" onderstaande openhartig gesprek met hem opgenomen.
Zwarte bladzijde
“Toen ik Judith doodschoot….” Hij is er heel openhartig over. “Het had NOOIT mogen gebeuren.” Zesentwintig was hij toen hij veroordeeld werd voor doodslag. In een waas was het gebeurd. In het Rebels dagboek zijn de bladzijden met de betreffende krantenartikelen zwart. Pikzwart. Frans werd wederom landelijk nieuws: “Even mijn shag pakken zei Rooie Frans, maar hij bedoelde zijn geweer” kopte De Telegraaf in Februari 1986.
Tegen Frans wordt tien jaar geeist voor moord. Een spectaculaire foto van een gearresteerde “26-jarige Rooie Frans van D” begeleidt het artikel: onder schot gehouden door een arrestatieteam op de speciaal daarvoor afgesloten A2 nabij Weert .
Het is “de grootste fout die ik in mijn leven ooit gemaakt heb”. “Ik lig er ooit nog wel eens wakker van, dan lig ik te huilen. Als het nou iemand geweest was die ‘t verdiend had…. “
In de vroege ochtend, 2 november 1985, reed Frans in een opwelling met zijn jachtgeweer naar de Edelweisstraat in Stratum. Daar waar zijn ex-vriendin woonde, die hem enkele maanden daarvoor had verlaten. “Met een handdoek over het wapen liep ik de hal in. Als ik de handdoek weggooi begint ze als een idioot te schreeuwen en aan de loop te trekken. Ik schiet dwars door de deur heen, schuin linksboven. Ik weet nog dat ik dacht dat ik niémand wilde raken. Op dat moment komt haar 19-jarige vriendin Judith de trap af en krijst tegen me Waar ben je godverdomme mee bezig. Na over en weer geschreeuw schreeuwt ze ‘schiet dan, schiet dan lul!’ En ik schoot… Ik schrik meteen omdat ik besef dat ik op een mens heb geschoten. Op een levend mens! Ik zie nog dat Judith terug naar boven loopt. Mijn ex wordt hysterisch en probeert de politie te bellen. Ik ruk de telefoon kapot en ben voor haar gaan zitten met de loop in mijn eigen mond. “Niet hier, niet hier!” schreeuwt ze. Ik heb daar toen vanaf gezien en ben terug naar mijn auto gegaan. Gaan rijden. Zo ver als ik kon. Ik kon alleen maar aan Judith denken.
Een spectaculaire politie-achtervolging wordt ingezet op de A2. Twee uur lang waren de rijbanen bij Thorn afgesloten voor alle verkeer. Er dreigde over en weer geschoten te worden. Uiteindelijk geeft Frans zich over. In de arrestatiewagen blijft hij vragen naar Judith, maar krijgt geen antwoord. “Wanneer ik later hoorde dat ze dood was ben ik volledig doorgeflipt. Wilde mijn polsen doorsnijden. Twee morfinespuiten waren nodig me down te krijgen.”Natuurlijk kwam de moord hard aan in Eindhoven. De broer van Judith, een skinhead, liep rond met wraakgevoelens. Er bestond al langer een haat-liefde verhouding tussen de Rebels en de Skinheads en de hele skinhead-scene veroordeelde Frans. Uiteindelijk was het Frans’ oom, tevens bokstrainer van Judith’s broer, die waarschuwde voor een vicieuze cirkel, een wild west in Eindhoven, die zou ontstaan bij een wraakactie. De Rebels hadden ‘n jaar daarvoor, tijdens de crematie van een verongelukte skinhead een enorme bos rozen neergelegd. In de oude kenmerkende zwartleren Rebel-jasjes.Achteraf is Frans dankbaar voor het vonnis, 6 jaar en onvoorwaardelijke tbs, want hij weet zeker dat het anders vaker fout zou zijn gegaan. Uiteindelijk heeft hij twee jaar in Scheveningen gezeten en de rest van de tijd in een kliniek bij Utrecht.
TOP