Mobiele Eenheid

De stad werd verdeeld in zgn. wekkerwijken die ieder weer verdeeld werden in wekkergroepen. In die wekkergroepen werd een zgn. 'wekker' en 'reservewekker' benoemd.
Die mensen waren verplicht om thuis een lijst met namen te hebben en een afschrift daarvan altijd bij zich te hebben. Een ordonnans (of indien nodig meerdere) moest de opdracht naar de wekkers brengen die er op hun beurt op uitgingen om de collega's te waarschuwen om daarna zelf naar het bureau te gaan.

In het korpsblad van november 1948:

"De vlotte werking is alleen verzekerd als de 'wekker' onmiddellijk met de waarschuwing begint nadat hij het bericht heeft ontvangen.
Hij zal daarom, na zich eventueel van de noodzakelijkste kleding te hebben voorzien, zijn huis moeten verlaten om de opdracht uit te voeren."

Zoals u ziet mocht hij zich gelukkig wel aankleden als dat nodig was. Dát was zelfs geregeld.

Ook werd adj.inspecteur Claessens aangewezen als de officier die erop moest toezien dat het wekkersysteem up to date was. Dit systeem was een poging om, indien de nood aan de man kwam, binnen redelijk korte tijd mensen aan het bureau te krijgen.

Eind zestiger jaren werd er een nieuw waarschuwingssysteem ingevoerd. Een alarmkastje (links) dat je thuis moest neerzetten en dat via het lichtnet werd geactiveerd.
Als er alarm werd gegeven ging er 1 minuut een zoemer af en bleef daarna een rode lamp branden zodat je (als je de zoemer niet had gehoord) kon zien dat er alarm was gegeven. Je moest dan zo snel mogelijk naar het bureau.
Als de korpschef had bevolen dat de stormbrigade geconsigneerd was dan moest iedere me-er thuisblijven of het apparaat meenemen naar het adres binnen de gemeente Eindhoven waar hij eventueel op bezoek ging,  en het daar op het stopcontact aansluiten.
Het was een vierkant houten kastje dat op een duivenklok leek. Leve de mobile telefoon.

In 1984 veranderde het weer.
Het korps kreeg een totaal nieuw alarmsysteem. Het Automatisch Telefoon Alarm Systeem (ATAS)
Het was niet alleen voor de ME maar ook andere diensten konden er op worden aangesloten. Het systeem hield in dat de gewenste afdeling of onderdeel kon worden gealarmeerd dmv. een telefoonoproep.
Als de telefoon thuis ging en je nam op hoorde je na 4 seconden een drietonig alarm met meteen daarna een ingesproken tekst. Aan het bureau kon men op een beeldscherm zien wie er had opgenomen, in gesprek was, of niet had opgenomen.
Die laatsten werden dan nog een keer automatisch teruggebeld.

Eind vijftiger jaren werd de STORMBRIGADE opgericht.
Het instituut had helemaal niet de bedoeling om de politie een martiaal aanzien te geven of om daarmee meer macht ten toon te kunnen spreiden.
Het was bedoeld om bij ernstige ordeverstoringen en gewelddadige demonstraties onmiddellijk te worden ingezet. Na een jaar opleiding werd de nieuwe stormbrigade gepresenteerd. In tegenstelling tot de politieopleiding die individueel gericht was, was de opleiding voor de stormbrigade groepsgericht. Per jaar diende er 28 uur aan oefeningen te worden besteed.

Klik op afbeelding voor vergroting.

Demonstratie voor het publiek op het Frederik van Eedenplein.

De hoofdcommissaris sprak bij die presentatie op 28 oktober 1960 de wens uit dat God mocht verhoeden dat het ooit zo ver zou komen.
De geschiedenis leert dat hij niet lang hoefde te wachten op het eerste optreden.
In de zestiger en zeventiger jaren veranderde de maatschappij zodanig dat het regelmatig tot optreden kwam. In die jaren trachtte de politie intern met die veranderingen mee te gaan door agenten op te leiden die steeds kritisch wordende burger op de juiste wijze tegemoet ter treden. Men had immers niet meer dat gezag als vanzelfsprekendheid. Aan de andere kant werd de Mobiele Eenheid in het leven geroepen om op bepaalde momenten te laten zien dat de politie nog steeds 'de baas' was.

Links: De hoofdcommissaris schouwt als een veldheer de troepen op de nieuwe binnenplaats van de brandweerkazerne, vergezeld door ip.Vringer

Vlnr: Jan Bronkhorst - Jan Hof - Sjaak Berkers - Wim Tijs - Z. Karssen - Toon den Otter - Arie Schmidt - ? - ? - HC Bote van der Werf - Cees Vringer.
Ook deze voertuigen met berijders stonden opgesteld bij de "vlootschouw"

Onder leiding van ip. Menger marcheert de stormbrigade voor het eerst door Eindhoven.

De leden van de stormbrigade (dus de voorloper van de latere mobiele eenheid zoals we die nu kennen) droegen de oude Nederlandse legerhelmen waar het embleem van verwijderd was.
Omdat er bij het optreden in groepsverband bij rellen ed. nog niet de verbindingsmiddelen waren die er nu zijn, werd bij het geven van commando's gebruik gemaakt van gebaren.
De commandant liep voorop en gaf door bepaalde armgebaren aan welke formatie diende te worden ingenomen. Ook werden fluitsignalen gebruikt.

klik op de afbeelding voor vergroting.

Door de stormbrigade werd destijds ook deelgenomen aan de dodenherdenking op de Algemene Begraafplaats Oude Toren.
Deze foto is van kort na 1948.

1= Vermoedelijk Wim Kral
2=Dirk des Bouvrie
3=Wim van Hout
4=Jan Hollanders
5=Sauvé
6=Tjeu Mennen
7=Herman Mulder
8=Wim Thijs
9=Toon van Hoof
10=Piet Bierkens

De oefeningen waren in vergelijk met de latere opleiding amateuristisch te noemen.
Er was eigenlijk nog geen praktijkervaring opgedaan en instructeurs putten uit hun eigen ervaring uit het leger etc.
Ik kan me nog herinneren dat we bij een oefening  het commando "dekking" kregen vanwege "Vijandelijk vuur vanuit de lucht"
Daar liepen we dan in onze blauwe overals en moesten op de grond duiken.
Achter ons het kader, met de verbindingsmiddelen, dat de commando's gaf. Nog geen helmen en schilden met lange wapenstokken.
vlnr: Ip.Ramaekers-brig.Musters-adj.van Soerland-brig.Siem Boersma.

In de beginperiode was er nog geen sprake van de schilden zoals er die nu zijn.
Ik Ik kan me nog herinneren dat het dragen daarvan eind zestiger jaren werd ingevoerd.
We vonden het belachelijk dat de politie met rieten schilden ging rondlopen. We hadden nl. nog nooit meegemaakt dat de politie op grote schaal was aangevallen en konden ons niet indenken dat dit ooit zou gebeuren.
Toen was er bij het grootste deel van de bevolking nog zodanig respect voor de overheid dat dit tot dan ondenkbaar was.
Zoals de geschiedenis laat zien zou dat snel veranderen.

vlnr:Toon Yntema-Piet Musters-Giel Schneijdenberg

Deze foto is waarschijlijk gemaakt bij legerplaats Oirschot.
Hier wordt de portofoon getest als nieuw 'wonder van de techniek'.
Vlnr: Brig. Rietveld, Hoofdinspecteur Jan Menger, adj. Siem Boersma, Inpecteur Ben Ramaekers, brig. Cees Janse, brig. Piet Musters (bij commandowagen) en Leo van de Leur.
In die periode werd de M.E. nog stormbrigade genoemd en bestond er nog geen aparte uitrusting. Er werd geoefend in overall.

 Onderdeel van de oefeningen was ook het schieten met de karabijn op de schietbaan in Vught.

Onderstraande foto is genomen op de schietbaan in Leende.

 De instructeur naast de schutter is Piet van Soerland. De brigadier in uniform op de achtergrond is Hassing.

In Amsterdam ontstond het fenomeen PROVO.

Het begin van een tijdperk vol oproer en rellen.

Nederland zou Nederland niet zijn als dit niet zou overwaaien naar Eindhoven. Ook daar was de jeugd op zoek naar eigen identiteit en het verkennen van haar grenzen. Het waren immers de zestiger jaren.

Een artikel uit het Eindhovens Dagblad.

De volledige tekst van het artikel uit 1965:

Een tiental politieagenten, twee overvalwagens en enkele snelle politiedafjes hebben gisteravond een dreigende „provo-rel" in het centrum van Eindhoven met een even plotselinge als vliegensvlugge actie de kop ingedrukt. Zestien Eindhovense nozems (in leeftijd van 14 tot 17 jaar) zijn opgepakt en vannacht nog, met een proces-verbaal, door hun ouders op het politiebureau opgehaald. Enkele honderden uit Eindhoven en omgeving afkomstige jongelieden, die evenals hun Amsterdamse voor­beelden met de laatste provomode waren getooid, begonnen gisteravond rond de Markt en bij de lege sokkel, waar kort geleden het brave Volderke nog stond, met het baldadig lastig vallen van het winkelende en terrassende publiek. De politie, die al enige dagen op haar hoede is, veegde de Markt rustig schoon en pakte twee te verhitte knapen mee naar bet bureau. Gisteravond bleek dat de Eindhovense provolui nauwelijks geschrokken waren. Weer groepten ze samen rond de Markt op zoek naar een doelwit. Daar op de lege Voldersokkel weinig te "happenen" viel, besloten ze het elders te zoeken. Eentje riep "het Philips-standbeeld" en even later rukte de troep op naar het 18-Septemberplein, springend over de rijweg, hangend in de jonge bomen en het popartjasje sierend met gemeenteviolen. Met trossen hingen ze even later aan het beeld van Anton Philips. Niet voor lang, want voordat iemand er erg in had, waren twee overvalwagens ter plaatse. Een tiental politieagenten "omsingelde" het beeld en het station en voor de ogen van de onthutste reizigers voor bus en trein werden in een mum van tijd zestien man gepakt en in de wagens gesloten. De andere oproerkraaiers verdwenen als ongelooflijke snelle hazen in alle gaten van de stad. Om kwart over tien was het weer rustig, tenminste  "voor vanavond" zoals een van de zich ergerende voorbijgangers liet horen. Commentaar commissaris J.Odekerken: "Wij zijn niet van plan om dergelijke grapjes hier toe te staan". Saillante bijzonderheid: Bij de Eindhovense studenten waren gisteravond twee Amsterdamse provokopstukken te gast, te weten PROVO ­lijsttrekker Bernard de Vries en Jaap Ham. Zij kwamen de studenten vertellen over de "idealen" van de provo”

In Eindhoven was 1 aug. 1965 een nieuwe inspecteur in dienst getreden. 
Ben Ramaekers, 22 jaar jong en enthousiast zoals het hoort maar naar de mening van sommige jonge collega's iets te enthousiast.
Het leek wel of hij het als zijn persoonlijke taak opvatte om de moderne hangjongeren -provo's en nozems- uit het Eindhovense te weren.
Het was zelfs voorgekomen dat hij persoonlijk jongeren in de binnenstad aansprak en ze het centrum uitstuurde omdat ze daar niet welkom zouden zijn. In die tijd slikte men dat nog. Het was in die tijd de gewoonte dat de jeugd zich ophield onder het portiek bij V&D. Dat was voor mijn gevoel een van de eerste hangplekken van Eindhoven. Ze hingen rond en deden verder weinig meer dan de politie uitdagen door vaak nonverbale communicatie. Het is een wet van Meden en Perzen dan je om te kunnen uitdagen iemand nodig hebt die uitgedaagd wil worden. En dat gebeurde dan ook.
De politie liet zich uitdagen omdat het tot dan toen vanzelfsprekend was dat het gezag werd gerespecteerd. Als dat in de oogen van de politie niet gebeurde werd er opgetreden. Vaak in de vorm van het opmaken van een proces-verbaal terzake overtreding van een APV-artikel wat verbood om zich nodeloos in een portiek op te houden. Het was toen nog een spel.
Naar aanleiding van de voorvalletjes schreef Ramaekers een artikeltje in het korpsblad. Het betrof dus dezelfde incidenten die hierboven in het Eindhovens Dagblad werden bedoeld.
Hij pretendeerde bij voorbaat niet dat hij een complete achtergrond van het gedrag van de jongelui wilde geven of een beschouwing van het 'probleem' maar puur uiteen wilde zetten welke maatregelen er tegen hen waren genomen.
Hoewel het volgens hem wel in de lijn der verwachting lag dat ook Eindhoven met het probleem van "de huidige vrijetijdsbesteding van de jeugd" geconfronteerd zou worden,  was dat toch nog onverwacht gekomen.
Ramaekers omschreef vervolgens was er zich had afgespeeld en dat in eerste instantie de dienstdoende officier opdracht had gegeven om de jongelui met zachte hand te verwijderen.
Dat lukte tijdelijk totdat ze naar het standbeeld van Anton Philips trokken. Toen moest er eventueel op grond van het APV worden opgetreden.
Er mocht in geen geval geweld worden gebruikt omdat de deelnemers aan, wat men destijds "happening" noemde, jongelui waren.
Er werden aanhoudingen verricht en de jongelui werden door hun ouders opgehaald.

In de weken daarna waren er geruchten in de stad dat er weer "happenings" zouden worden gehouden.
Er kwamen twee plekken in aanmerking waar dat zou gebeuren. Het politiepersoneel werd er op gewezen zoveel als mogelijk als groep op te treden. Niet echt ME-verband maar toch...
Uiteindelijk verzamelden zich in het Stadswandelpark veel jongeren die na aanvankelijk alleen maar wat lawaai hadden gemaakt, plotseling bloemen gingen vertrappen en met bromfietsen over het gazon gingen rijden.
In linie werd het park 'schoongeveegd' waarbij enkele rake klappen werden uitgedeeld.
Het bleef onrustig in de stad maar de jeugd stoof uiteen zodra ze een politieauto zagen.

De slotconclusie van Ramaekers was dat we blij konden zijn dat de jongelui geen provo's waren zoals die in Amsterdam voorkwamen en in de door Dr. W Buikhuisen gegeven omschrijving van het begrip 'provo' maar gewoon jongelui van de LTS en ULO die zich verveelden en deelnamen aan de "happenings" omdat het nu eenmaal mode was. Hij wees er verder op dat het van belang het onderlinge verband in politieoptreden te handhaven en dat het zinloos was om wilde achtervolgingen in te stellen of de wapenstok te gebruiken.
Hij vond het bovendien noodzakelijk dat iedere politieman zich in de jeugdproblematiek verdiepte om te voorkomen dat iedere jeugdactiviteit als een provo-rel zou worden afgedaan.

Een andere professor (Jonkers) hield in 1968  een lezing over de taak van de politie tot de jeugd. Daarin citeerde hij uit een door hoogleraar Kleijn geschreven boekje waarin hij provo's aan de kaak stelt.
"Het meest kenmerkende aan provo is het protest. Een chaotisch aandoend protest. Provocatie om provocatie. Als de samenleving de jeugd niets meer heeft te bieden, waarin zij haar idealisme kan verlevendigen, dan komt een bepaalde groep jeugdigen met het zogenaamd "witte fietsenplan" of het "witte kippenplan"of gaat over tot het gebruik van marihuana of l.S.D."

Bij louter toeval sprak ik juli 2008 een van degenen die destijds als "provo" bij deze incidenten betrokken was.
Hij gaf aan dat "provo" een groot woord was voor wat men in Eindhoven deed en dat ze eigenlijk totaal niet wisten wat er in Amsterdam mee werd bedoeld. Men wilde als jongeren ook gewoon iets doen en wisten eigenlijk niet wat een "happening" was laat staan dat ze politiek bewust waren.
Hij vertelde dat ze destijds niet eens in het park waren geweest omdat ze al "op hun mieter" kregen nog voordat ze het trottoir rond het park hadden bereikt.
Ook getuige was mevrouw Ritmeester (de moeder van de bekende Frits Spits) die zeer verontwaardigd was over het politieoptreden en daarover een ingezonden stuk in het Eindhovens Dagblad geschreven schijnt te hebben.

Zoals  alles, ondergaat de mobiele eenheid -eens als "stormbrigade" begonnen- ook ingrijpende veranderingen.

Was het in de tijd van de stormbrigade nog ondenkbaar, de maatschappij veranderde zodanig dat onder bepaalde omstandigheden de politie niet meer individueel kon optreden maar dat in groepsverband moest doen.
Kompleet met de daarbij behorende uitrusting als waterwerpers, paarden, honden, lange wapenstok met schild en zelfs karabijn.

Dat maakte het noodzakelijk dat mensen voor die specifieke taak werden opgeleid. Het vraagt nl. wat van je als je gewend bent om alleen op te treden en dan plotseling rekening moet houden met de rest van de groep waarvan je deel uitmaakt.

Boven: Eind zeventiger jaren kregen we voor het eerst te maken met "hooligans" hoewel dat woord toen nog niet bestond. Politiemensen traden toen nog individueel op tegen overlastgevers bij voetbalwedstrijden zoals hier bij de wedstrijd PSV / FC-Utrecht. Links Wally Lutters en rechts met helm Charles Spaan.

 Links Ad Brekelmans en rechts Theo Heijnen.

In Woensdrecht werd de ME-opleiding gegeven.
Nieuwe agenten die van de politieopleidingsschool kwamen gingen voor de duur van 6 weken met elkaar die intensieve opleiding volgen.

Links Henk van Beek en Jan Assink

Schietinstructie met de Winchester karabijn op een schietbaan in Zeeland.

klik op de afbeelding voor vergroting

Er werd ook geoefend met de Eindhovense Bereden Brigade.
De ruiters vlnr: Wim de Louwere - Anne Wouda - Harrie Peels - Joop Paulissen - Mike van der Palen en Ben van Dijk.
De dienders van het Eindhoven waren:
Achterste rij links Piet Strucks met naast hem Jacques de Wijer. 
4e van links Henk Mobach met rechts van hem Ben Schoorl
7e van links: Ruud Swart.
Derde van rechts Frans Hijnen en uiterst rechts Wim Cleijne.
Geknield vlnr:Hans Janse, Wil van der Burgt en Jos Heesters.

Onderstaande foto's zijn beschikbaar gesteld door Tom Rijnaarts en zijn gemaakt tijdens de opleiding in 1979 of 1980.

John Beurskens, een van de brigadiers die de groep begeleidde.

De leiding van de groep bij het vertrek.
Vlnr: Jan Kort-Henk Pieterse-Hans Vissers-Joop Paulissen-Martin Welten
Vlnr: ? - ? - Peer Tegenbosch - Wim Aarts - Wil Box (†) - John Beurskens.

Vlnr: Henri Jozee - Ruud de la Cousine - Fred den Ouden - Erik van Pareren (gebukt) - Wil Box (†) - Dré Boord - Wim Aarts - Leon Wijs.

Vlnr: Johan Pulles - Wil Box (†) - Wim Aarts - Ruud de la Cousine - Fred den Ouden - ?

Samenwerking. Op het koord Peer Tegenbosch.

Vlnr: André Brood  - Leon Wijs - John Beurskens - Hans Ekstein - Ad van Berkel - Henri Jozee - Peer Tegenbosch - ? - Wim Aarts - Ruud de la Cousine - Wil Box (†)

Tom Rijnaarts (chauffeur van de EH38 ME-auto)
Is al jaren geleden naar Nieuw Zeeland geëmigreerd en is daar manager van een hotel in Wellington.

Vlnr: Fred den Ouden - Wim Aarts - Wil Box (†)

Na gedane arbeid is het goed rusten. Boven Wim Aarts. Onder Wil Box.

 Klas 1975-1976 tijdens de ME-opleiding>
Vlnr: ? - ? - Ruud Smakman - ? - Bert van 't Schip - Toon van Dijk - Bert van Wijk? - Toon van Rijnsoever?

 vrnl: ? - Hans Strijbos - Toon van Dijk - Bert van 't Schip. (rest niet bekend)

Groep 1 van het 1e peloton ME Zuidoost Brabant (1981)
Knielend vlnr: Wim Aarts - Henk van Middelkoop - Ad Aben(†)
Staande vlnr: Thijs den Hartog - Peer van Leest - Bert Talens - Johan Pulles - Pedro van den Eijnden - Ger van Beers - Christje Coolen(†) en Wil Box(†)

Tijdens de EEG-top in Maastricht 1981
Vlnr: Ger van Beers - Johan Pulles - Christje Coolen (†)- Simon Raap(†) - Wim Aarts - Wil Becs -? - Bert Talens en Wil Box(†)

Tijdens de opleiding werd ook aan karabijnschieten gedaan.
Er werd geschoten met een Winchester-M1 (7,62mm). In de houder konden 15 patronen.
Met de productie van deze karabijn werd aan het begin van de Tweede Wereldoorlog begonnen en ze werden gebruikt door het Amerikaanse leger.
Er werden er zo'n 6 miljoen van geproduceerd.

Arno Jansen

Opleiding in 1984
Knielend vlnr: Jos Vosters - Henk Cuperus - Jos Heesters

Staande vlnr: Joop Paulissen - Dré Brood-Koos Antonis-Peter Mulders-Alard Overstegen-Bert Schellekens-Will van Hoof(†) -Hans Janse-Marcel van Hees-Dick de Geus

Ook de bereden brigade maakt soms deel uit van me-inzet. Ook daarvoor moet getraind worden.
Vlnr: Thijs van Megen-Mike van der Palen-Wim de Louwere en Anne Wouda.

foto bij gelegenheid van een van de vele me-oefeningen.

vlnr: Wim van den Boom - Lambert Lagarde - Toon Jonai - Ad Aben(†)- Arno Janssen - Henk van Middelkoop - Bert Talens - Ger van Beers - Kees Hermans - Van Doorn - Peter Sloots

vlnr: Wil Becs-Henk van Middelkoop-Jan Groenenberg-Edwin van den Biggelaar-Ger van Beers -? - Wim Aarts - Wil Box(†) - Bert Talens en Christje Coolen.(†)

vlnr: Martien Welten - Ine Marie van de Veerdonk - Jan Willem Kooijmans - Jan Kort en Arno Jansen.

 In die tijd was er één instructeur in Woensdrecht waarvoor iedereen al meteen na het eerste contact een diep respect kreeg: Martin Gravestijn.

Martin Gravestijn shihan was in de jaren 60/70 naar Japan gegaan om daar te gaan trainen met  Matsutatsu Oyama shihan van de kyokushinkai karate dit na diverse jaren getraind te hebben met John Bluming Shihan.
Na een korte periode terug geweest te zijn in Nederland ging hij terug naar Japan om daar te gaan wonen en is o.a het Itosu Ryu karate gaan trainen.
Zijn leraar was daar Sakurakoji shihan van de Dai Nihon Kobukai. Hij was de enige niet Japanner die aan de Japanse Politieopleiding les mocht geven.
Na diverse jaren getraind te hebben in Japan is Martin Gravestijn Shihan als sportdocent werken aan het opleidingscentrum van de mobiele eenheid op de vliegbasis van Woensdrecht.

Hij leerde o.a. de jonge agenten hoe ze  met een lange wapenstok mensen uit zitdemonstraties konden verwijderen.

Die training ging niet zachtzinnig. Maakte je de fout dat je niet naar je tegenstander bleef kijken dan kostte je dat een flinke tik met de wapenstok op je rug, hoofd of schouders.

Links wordt Jan Groenenberg en rechts Henri Jozee gebruikt als "oefenpop".
Dat het onder bedwang houden van iemand met de "lange lat" zeer effectief kan zijn blijkt wel uit hun gezichten.

Hieronder enkele foto's  van Martin Gravestijn in actie als zwaardvechter. Hij was er een meester in.

 

Bij voetbalwedstrijden kan het voor komen dat ME-optreden zelfs nodig is als het Eindhovense centrum bevolkt wordt door "supporters"

Tijdens de wedstrijd PSV-Real Madrid op 20-4-1988.

Peer van Hoeven (l) en Jo Dammers.

  

Peer van Hoeven

Briefing voor de wedstrijd door Pieter van Bokhoven (achter de micro)

Vlnr: Peter van Weert - HCvP Huub Raeven - Pieter van Bokhoven - Hans van den Bergh - Bert van 't Schip - Nol Meulendijks.

In de commandokamer PSV-stadion.

Midden: Toon Jonai en rechts Eric van de Put beginjaren tachtig. Vrouwenverzetskamp Volkel ontruimd (25-6-1984)
Vanwege onrust over de mogelijk aanwezigheid van Amerikaanse kernkoppen op de Vliegbasis Volkel, werd er veel gedemonstreerd. In juni 1984 leidde dit tot een vrouwenverzetskamp, direct naast de basis. Het kamp werd verboden en moest worden ontruimd. Ook de ME uit Eindhoven werd om ondersteuning gevraagd. Het ‘kamp’ was een grote stinkboel op een stuk landbouwgrond van een lokale boer, die direct na de ruiming het land flink bemestte om herhaling te voorkomen.
Op de foto o.a. Peer Lammers (l) en Theo Heller(midden) dragen een van de dames weg van het terrein.
Op de achtergrond rechts: Hans v.d. Heijden, Koos Antonis (†) met snor  en Arie v.d. Vorst.
Op de achtergrond links: Martien Merkelbach en Peter Tegenbosch (met armen over elkaar)